আপুনি কিমানবাৰ সপোন দেখিছে যে বিয়া হ'ব, সুখী হ'ব আৰু নিখুঁত পৃথিৱীত জীয়াই থাকিব সেই মানুহজনক বিচাৰি পাব? বাৰু, আমি আপোনালোকক কওঁ যে সেই সকলো সময় অপচয় হৈছিল, কাৰণ শেষত আমি সদায় ভুলটোৰ সৈতে শেষ হৈ যাওঁ, কিয়?
আংশিকভাৱে, ইয়াৰ কাৰণ হ’ল আমি ওচৰ চাপিবলৈ চেষ্টা কৰিলে বিভিন্ন ধৰণৰ সমস্যাৰ সন্মুখীন হওঁ আনক। আমাক ভালদৰে চিনি নোপোৱাসকলৰ বাবেহে আমি স্বাভাৱিক যেন লাগে। আমাতকৈ জ্ঞানী আৰু আত্মসচেতন সমাজ এখনত প্ৰথম ডেটৰ এটাত এটা সাধাৰণ প্ৰশ্ন হ’ব: “আৰু আপোনাৰ কি নিউৰ’ছিছ হৈছে?”
হয়তো আমাৰ এটা প্ৰৱণতা আছে কোনোবাই আমাৰ লগত মতানৈক্য থাকিলে আমাৰ খং হেৰুৱাব পৰা বা আমি কাম কৰি থাকোঁতেহে শিথিল হ’ব পাৰো; হয়তো যৌনতাৰ পিছত ঘনিষ্ঠতা আমাৰ বাবে কঠিন বা অপমানৰ সন্মুখত আমি মৌন হৈ থাকোঁ। কোনোৱেই নিখুঁত নহয়। সমস্যাটো হ'ল, বিয়াৰ আগতে আমি আমাৰ জটিলতাৰ মাজত খুব কমেইহে ডুব যাওঁ। প্ৰতিবাৰেই কোনো সম্পৰ্কই আমাৰ দোষবোৰ উদঙাই দিয়াৰ ভাবুকি দিলে আমি আনজনক দোষ দি শেষ কৰি দিওঁ। আমাৰ বন্ধুসকলৰ কথা ক’বলৈ গ’লে তেওঁলোকে আমাক জ্ঞান দিবলৈ কষ্ট লোৱাৰ ইমান আগ্ৰহী নহয়। গতিকে অকলে থকাৰ এটা বিশেষ সুবিধা হ'ল আমাৰ লগত থকাটো কেকৰ টুকুৰা বুলি আন্তৰিক ধাৰণা।
আমি তেনেকৈ ক'ব পৰা নাছিলো আমাৰ অংশীদাৰসকল অধিক সচেতন হওক। অৱশ্যে আমি সেইবোৰ বুজিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ। আমি ভ্ৰমণ কৰিলোঁতেওঁলোকৰ আত্মীয়-স্বজনক। আমি তেওঁৰ ফটো চাওঁ, স্কুলৰ পৰা তেওঁৰ সহপাঠীসকলক লগ পাওঁ। এই সকলোবোৰে আমাক আনজনৰ বিষয়ে কিবা এটা জানো বুলি অনুভৱ কৰিবলৈ সহায় কৰে। এনে নহয়। <৪>বিবাহ শেষত দুজন মানুহে কৰা এক প্ৰকাৰৰ আশাবাদী বাজি হৈ পৰে যিসকলে এতিয়াও নাজানে যে তেওঁলোক কোন বা কোন হ’ব, যিসকলে গৰ্ভধাৰণ কৰিব নোৱাৰা আৰু এৰাই চলিবলৈ সাৱধান হোৱা ভৱিষ্যতত একত্ৰিত হয় investigate.
মানৱ ইতিহাসৰ বেছিভাগ সময়ৰ বাবে মানুহে বিবাহপাশত আবদ্ধ হৈছিল এটা যুক্তিসংগত কাৰণত: কাৰণ তেওঁলোকৰ মাটিবোৰ সংলগ্ন আছিল; দৰাৰ পৰিয়ালৰ এটা ফুলি উঠা ব্যৱসায় আছিল; কইনাৰ পিতৃ চহৰখনৰ দণ্ডাধীশ আছিল; ৰক্ষণাবেক্ষণ কৰিবলগীয়া এটা দুৰ্গ আছিল, নহ’লে শহুৰেক আৰু শহুৰেকে পবিত্ৰ শাস্ত্ৰৰ একে ব্যাখ্যাত সন্মতি দিছিল। সেই অতি যুক্তিসংগত বিবাহবোৰৰ পৰাই নিসংগতা, অবিশ্বাস, নিৰ্যাতন, ঠাণ্ডা আৰু চিঞৰ-বাখৰবোৰ নিঃসৰণ হৈছিল যিবোৰ শিশুৰ কোঠাটোলৈকে গৈছিল। পাছলৈ ঘূৰি চালে যুক্তিৰ বিবাহ অযুক্তিকৰ আছিল; বহু সময়ত ই সহায়ক, অসহিষ্ণু আৰু গালি-গালাজ কৰিছিল। সেইবাবেই পিছলৈ যিটো আহিল, অনুভৱৰ বিবাহ, নিজকে বুজাবলৈ প্ৰয়োজনীয় নাছিল।
অনুভূতিৰ বিবাহত গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো হ'ল দুজন মানুহে অনুভৱ কৰা এটা অপ্ৰতিৰোধ্য প্ৰবৃত্তিৰ পৰা উদ্ভৱ হোৱা পাৰস্পৰিক আকৰ্ষণ, যিটো তেওঁলোকৰ হৃদয়ে তেওঁলোকক সঠিক কাম বুলি কয়। আচলতে যিমানেই অসাৱধানতাপূৰ্ণ বিবাহ (হয়তোতেওঁলোকে মাত্ৰ ছমাহ আগতে লগ পাইছিল; তেওঁলোকৰ এজনৰ চাকৰি নাই বা দুয়োজনেই কিশোৰ বয়সৰ পৰা ওলাই আহিছে) , যিমানেই তেওঁলোকে নিৰাপদ অনুভৱ কৰে। অসাৱধানতাক যুক্তিৰ সকলো ভুলৰ প্ৰতিসমতা হিচাপে লোৱা হয়। প্ৰবৃত্তিৰ প্ৰতিপত্তি হৈছে ইমানবোৰ শতিকাৰ অযুক্তিকৰ যুক্তিৰ বিৰুদ্ধে বিদ্ৰোহ কৰা আঘাতপ্ৰাপ্ত প্ৰতিক্ৰিয়া।
যদিও আমি বিশ্বাস কৰোঁ যে আমি বিবাহত সুখ বিচাৰিছো, ই ইমান সহজ নহয়। আমি আচলতে যিটো বিচাৰিছো সেয়া হৈছে পৰিচিতি, যিয়ে আমাৰ সেই সুখৰ পৰিকল্পনাবোৰক যথেষ্ট জটিল কৰি তুলিব পাৰে। আমি আমাৰ প্ৰাপ্তবয়স্ক সম্পৰ্কৰ ভিতৰত, আমাৰ শৈশৱত ইমান ভালদৰে জনা অনুভৱবোৰ পুনৰ সৃষ্টি কৰিবলৈ বিচাৰিছো। আমাৰ বেছিভাগেই প্ৰথম বছৰবোৰত যি প্ৰেম অনুভৱ কৰিছিলো বুলি ভাবিছিলো, সেই প্ৰেমক প্ৰায়ে আন, অধিক ধ্বংসাত্মক গতিশীলতাৰ সৈতে বিভ্ৰান্ত কৰা হৈছিল: নিয়ন্ত্ৰণহীন প্ৰাপ্তবয়স্ক এজনক সহায় কৰিব বিচৰাৰ অনুভৱ, পিতৃ-মাতৃৰ উষ্ণতাৰ পৰা বঞ্চিত হোৱা বা তেওঁলোকৰ... ক্ৰোধ, আমি বিচৰা কথাখিনি যোগাযোগ কৰিবলৈ যথেষ্ট আত্মবিশ্বাসী অনুভৱ নকৰাৰ বাবে।
তেন্তে, প্ৰাপ্তবয়স্ক হিচাপে আমি কিছুমান সম্ভাৱ্য পত্নীক বেয়া হোৱাৰ বাবে নহয়, বৰ ভাল হোৱাৰ বাবেই নাকচ কৰি ঘূৰি ফুৰাটো কিমান যুক্তিসংগত। —অতি সুষম, পৰিপক্ক, বুজাবুজি আৰু বিশ্বাসযোগ্য— কাৰণ আমাৰ হৃদয়ত সেই উপযুক্ততা আমাৰ বাবে বিদেশী। আমি ভুল মানুহক বিয়া কৰাওঁ কাৰণ আমি ভালপোৱা অনুভৱৰ লগত জড়িত নহয়be happy.
See_also: এগৰাকী নাতিনীৰ বাবে জন্মদিনৰ বাৰ্তা, সেইবোৰ অবিস্মৰণীয়!আমিও ভুল কৰো কাৰণ আমি ইমান অকলশৰীয়া। অবিবাহিত হৈ থকাটো অসহ্যকৰ যেন লগা সময়ত কোনোৱেই সংগী বাছি ল’ব পৰাকৈ সচেতন হ’ব নোৱাৰে। ভালৰ বাবে নিৰ্বাচিত হ’বলৈ হ’লে বহু বছৰ নিসংগতাত কটোৱাৰ ধাৰণাটোৰ সৈতে আমি সম্পূৰ্ণৰূপে শান্তিপূৰ্ণ হ’ব লাগিব; অন্যথা আমি এনেদৰে চলি থকাৰ কষ্টৰ পৰা ৰক্ষা কৰা ব্যক্তিজনৰ তুলনাত অকলে নথকাৰ ধাৰণাটোৰ প্ৰেমত পৰাৰ আশংকা বেছি।
শেষত আমি... এটা সুখদায়ক অনুভৱক চিৰন্তন কৰি তুলিবলৈ বিয়া হৈছিল। আমি কল্পনা কৰোঁ যে বিবাহৰ ধাৰণাটোৱে আমাৰ মনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে অনুভৱ কৰা আনন্দক বিবাহই আমাক সামৰি ল’বলৈ সহায় কৰিব: হয়তো আমি ভেনিচত আছিলো, নাও এখনত আছিলো, আৰু সন্ধিয়াৰ ৰ’দে সাগৰখনক সোণালী কৰি তুলিছিল; আমি আত্মাৰ সেইবোৰ অংশৰ কথা পাতিলোঁ যিবোৰ আগতে আন কোনো ব্যক্তিয়ে বুজি পোৱা নাছিল, আৰু তাৰ পিছত সোনকালে ৰিচ’ট’ ডিনাৰ খাবলৈ ওলাই যোৱাৰ পৰিকল্পনা আছিল। এই অনুভৱবোৰক স্থায়ী কৰি ৰাখিবলৈ আমি বিয়া হৈছিলো, কিন্তু আমি দেখা নাছিলো যে সেই অনুভৱবোৰ আৰু বিবাহৰ প্ৰতিষ্ঠানটোৰ মাজত কোনো সুদৃঢ় সম্পৰ্ক নাছিল।
কাৰ্য্যতঃ বিবাহে নিঃসন্দেহে আমাক এক অতি বেলেগ আৰু অধিক প্ৰশাসনিক বিমানলৈ লৈ যায় ৷ মিল থকা একমাত্ৰ উপাদানটো হ’ল দম্পতীহাল। আৰু আমি হয়তো ভুল উপাদানৰ সৈতে ৰৈ গ’লোঁ।
The...ভাল খবৰটো হ’ল যে আমি ভুল মানুহক বিয়া কৰাইছো বুলি উপলব্ধি কৰিলেও কোনো কথা নাই।
See_also: মুখৰ পৰা দাগ কেনেকৈ আঁতৰাব পাৰি? বিভিন্ন সমাধানআমি সেই ব্যক্তিজনক পৰিত্যাগ কৰা উচিত নহয়, কিন্তু আমি সেই ৰোমান্টিক ধাৰণাটো পৰিত্যাগ কৰা উচিত যিটোৰ ওপৰত পশ্চিমীয়া বুজাবুজি যোৱা ২৫০ বছৰ ধৰি বিবাহৰ ভিত্তি হৈছে: আমাৰ সকলো প্ৰয়োজন আৰু আমাৰ প্ৰতিটো ইচ্ছা পূৰণ কৰিব পৰা এটা নিখুঁত সত্তা আছে।
আমি সেই ৰোমান্টিক দৃষ্টিভংগী ক এটা কৰুণ (আৰু কিছু হাস্যৰসময়ী) সচেতনতাৰ দ্বাৰা সলনি কৰিব লাগিব যে সকলো মানুহেই আমাক হতাশ, বিচলিত, আৰু হতাশ অনুভৱ কৰাব, আৰু আমিও একে কাম কৰিম। আমি কেতিয়াও শূন্য বা অসম্পূৰ্ণ অনুভৱ কৰাটো বন্ধ নকৰো। কিন্তু ইয়াৰ কোনোটোৱেই অসাধাৰণ বা বিবাহ বিচ্ছেদৰ ভিত্তি নহয়। কাক প্ৰতিশ্ৰুতি দিব লাগে সেইটো বাছি লোৱাটো কেৱল আমি কোনটো নিৰ্দিষ্ট ধৰণৰ দুখ-কষ্টত বেছিকৈ লিপ্ত হ’ব বিচাৰো সেইটো চিনাক্ত কৰাটোৱেই।
নিৰাশাবাদৰ এই দৰ্শনে আমাক বিবাহক কেন্দ্ৰ কৰি থকা বহুতো ক্ষোভ আৰু অস্থিৰতাৰ সমাধান আগবঢ়ায়। শুনিবলৈ আচৰিত হ’ব পাৰে, কিন্তু নিৰাশাবাদে আমাৰ ৰোমান্টিক সংস্কৃতিয়ে বিবাহৰ ওপৰত যি অত্যধিক কল্পনাপ্ৰসূত হেঁচা প্ৰয়োগ কৰে, তাৰ পৰা উপশম দিয়ে। আমাৰ দুখ আৰু বিষাদৰ পৰা আমাক ৰক্ষা কৰিব নোৱাৰা সম্পৰ্ক এটাৰ বিফলতা আনজনৰ বিৰুদ্ধে যুক্তি বা সংঘই বিফল বা উন্নতিৰ যোগ্য হোৱাৰ চিন নহয়।
আমাৰ বাবে শ্ৰেষ্ঠ ব্যক্তিজন সেইজন নহয় আমাৰ সকলো ৰুচিৰ ভাগ লোৱা ব্যক্তি (যি...ব্যক্তিৰ অস্তিত্ব নাই), কিন্তু যিজন ব্যক্তিয়ে বুদ্ধিমত্তাৰ সৈতে ৰুচিৰ পাৰ্থক্যৰ আলোচনা কৰিব পাৰে, যিজন মতানৈক্যত ভাল। নিখুঁত পৰিপূৰকৰ সেই কল্পিত ধাৰণাটোৰ পৰিৱৰ্তে উদাৰতাৰে পাৰ্থক্য সহ্য কৰাৰ ক্ষমতাই সঁচাকৈয়ে সূচায় যে “কম প্ৰকাশ্যভাৱে ভুল” ব্যক্তিজন কোন। সামঞ্জস্যতা হৈছে প্ৰেমৰ এক কৃতিত্ব;
ৰোমান্টিকতাই আমাক ভালদৰে সেৱা আগবঢ়াইছে; ই এক কঠোৰ দৰ্শন। ইয়াৰ ফলত আমি বিবাহ জীৱনত অনুভৱ কৰা বহু পৰিস্থিতি ব্যতিক্ৰমী আৰু ভয়ংকৰ যেন লাগে। আমি শেষত অকলে আৰু নিশ্চিত হওঁ যে আমাৰ মিলন, ইয়াৰ অসম্পূৰ্ণতাৰ সৈতে, "স্বাভাৱিক" নহয়। আমি আমাৰ "উপযুক্ততাৰ অভাৱ"ৰ ধাৰণাটোৰ সৈতে অভ্যস্ত হ'বলৈ শিকিব লাগে, সদায় নিজৰ আৰু আমাৰ সহকৰ্মীসকলৰ মাজত ইয়াৰ একাধিক উদাহৰণৰ সন্মুখত অধিক নমনীয়, মজাদাৰ আৰু বন্ধুত্বপূৰ্ণ দৃষ্টিভংগী গ্ৰহণ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা উচিত> নিউয়ৰ্ক টাইমছৰ পৰা লোৱা
